EYYE look inside bij Stylist Anya van de wetering

Hoe lang woon je hier al?

‘We hebben het gekocht in 1997. Ik was op een verjaardag in Halfweg en hoorde dat dit huis te koop kwam. Het stond al zeventien jaar leeg. Mijn eerste gedachte: in zo’n rommelig dorp wil ik niet wonen. Maar toen ik ging kijken – ik zocht een plek om te wonen én te werken – was ik verkocht. Er groeiden bomen uit het dak, er waren talloze brandjes gesticht, maar toch viel ik als een blok voor de historie. Én voor het water voor mijn neus. Als kind groeide ik op in een woonboot en kon ik zwemmen wanneer ik maar wilde. Nu trek ik mijn badpak aan, loop de deur uit en duik zo de Ringvaart in.’

Je deed een bod en het huis was van jou... 

‘Zo simpel ging het niet. In principe was het pand al verkocht en zou het een Thais hotel worden, maar daar kwam het dorp tegen in opstand. De gemeente besloot dat geïnteresseerden een plan mochten indienen en zou dan het leukste plan winnen. Ik heb twee dagen in het waterschapsarchief gezeten, gemalen bekeken, alles gelezen wat los en vast zat. Samen met de architecten Eckhardt en Leeuwenstein maakten we een plan voor de buitenkant, geïnspireerd op het origineel uit 1862. Met plattegrond en moodboard heb ik het gepresenteerd bij de gemeente en ondanks de concurrentie werd het ons gegund. Ik had geen idee waartegen ik 'ja' had gezegd. Het werd een project van meer dan drie jaar. Er zaten geen palen onder het huis, het leek wel een zwembad. Maar het voordeel was dat we de binnenkant helemaal zelf konden indelen.’

Vertel...

‘Ik wilde geen deurposten. Alleen in de gang zit er één, een glazen pui. Noodzakelijk, vanwege de westenwind die om het huis giert. Die deur moet altijd op slot, anders vliegt hij open. Ik heb iets tegen gesloten deuren. Je sluit daar kamers mee af, terwijl ik juist de verbinding wil houden. De basis van het huis is robuust: beton, steen, staal en hout. Ik koos voor taatsdeuren tot aan het plafond en een betonnen stortvloer, in de jaren negentig nog zeer ongebruikelijk. Mensen vroegen: wanneer komt nou de echte vloer? Ook taatsdeuren waren onbekend. De Piet Boons van die tijd waren nog kasten aan het timmeren. Mijn taatsdeuren zijn nog de echte gelaste exemplaren met kilo’s stopverf erin.’

Wie nam de inrichting voor zijn rekening?

‘Samen inrichten is er niet van gekomen; mijn ex en ik gingen vrij snel na onze verhuizing uit elkaar. De eerste jaren stond er alleen meubilair van mijn oude appartement. Alles was wit en kaal. Ik durfde geen spijker in de muur te slaan. Bij anderen vind ik dat geen probleem, maar bij mezelf ben ik bang iets verkeerd te doen. Het interieur was echt een groeiproces. Ik ben een verzamelaar. Als klein meisje liep ik al te jutten op het strand van Den Helder. Ik hecht niet zozeer aan spullen, maar aan de herinnering. Alles in mijn huis heeft een verhaal. Die spullen zijn mijn externe geheugen.’

Er staan veel gedroogde bloemen in je huis.

‘Een goede vriend stuurde me elk jaar bloemen voor mijn verjaardag. Het laatste boeket voor zijn plotselinge overlijden kreeg ik een dag voordat ik op vakantie ging. Ik zette het in een vaas en bij thuiskomst was het prachtig verdroogd. Sindsdien laat ik alle boeketten in de vaas versterven. Daarnaast ben ik dol op vazen, het liefst zet ik mijn hele huis ermee vol.’

Wat is je favoriete plek?

‘Dat is een strijd tussen mijn Eames-stoel en de bank. De Eames heb ik al dertig jaar, het enige echte designstuk in huis. Daarin lees ik graag. Voor corona kon ik geen twee uur stilzitten; mijn associatieve brein stond altijd aan. Maar inmiddels heb ik geleerd om vaker op de bank te liggen: voeten op de poef en genieten van films, het liefst eentje met mooie styling.’

Wat is je favoriete plek?

‘Bohemian? Georganiseerde chaos? Van buiten oogt het huis als een monument, maar van binnen is het een moderne loft. Tijdens deze shoot viel me op hoe kleurloos het eigenlijk is: veel bruin, veel natureltinten. De kleuren – oranje, turquoise en mosterd – zitten in de details, zoals de boeken, kunstwerkjes en hier en daar een kussen. Het meisje dat hier schoonmaakt zegt altijd tegen haar moeder: “Ik ga weer naar het museumhuis.”’